Καταγωγή - ιστορία Ιταλικού ιχνηλάτη (Σεγκούτσι)

Καταγωγή - ιστορία Ιταλικού ιχνηλάτη (Σεγκούτσι) 

Η καταγωγή του ιταλικού ιχνηλάτη, όπως όλων σχεδόν των ιχνηλατών της μεσογειακής Ευρώπης, χάνεται στο βάθος των αρχαίων χρόνων. Καθώς φαίνεται και αυτή η φυλή κατάγεται από τους καταδιωκτικούς σκύλους της εποχής του Ξενοφώντα, δηλαδή έχει ίδιο αίμα με τον ελληνικό ιχνηλάτη. Οι αρχαίοι ελληνικοί καταδιωκτικοί σκύλοι διαδόθηκαν κατά τη ρωμαϊκή εποχή στη δύση (με πρώτη την Ιταλία), όπου κατά το πέρασμα των αιώνων και ανάλογα με το περιβάλλον που ζούσαν, μεταμορφώθηκαν στα γνωστά ιταλικά, ελβετικά, ισπανικά λαγόσκυλα, κλπ. Από αυτά τα λαγόσκυλα προήλθαν από το Μεσαίωνα και τα σκυλιά φέρμας.  

Κατά τους Ιταλούς κυνολόγους, τα σκυλιά αυτά μεταφέρθηκαν κατά τη ρωμαϊκή εποχή και αναπτύχθηκαν αργότερα στην περιοχή των Άλπεων, μεταξύ της κοιλάδας Σούζα και του Ροδανού ποταμού, η οποία ονομάζεται Σεγουσία. Από αυτή τη περιοχή προήλθε καθώς φαίνεται η ιταλική ονομασία της φυλής σεγκούτζιο και η παλιά γαλλική σεγκουζιέν. Με την ίδια ονομασία την αναφέρει η Αικατερίνη Σφόρτσα του Φορλί σε μια επιστολή της, με ημερομηνία 16-8-1481 προς τη Δούκισσα της Φερράρας. 

Ο ιταλικός ιχνηλάτης αντιπροσωπεύει αναμφισβήτητα μία από τις αρχαιότερες ευρωπαϊκές φυλές δίωξης και είναι από τις ελάχιστες που κατά την μακρόχρονη εξέλιξή της διατηρήθηκε σχεδόν απαράλλακτη στις γενικές ανατομικές της γραμμές. 

Πράγματι αυτό μπορεί να διαπιστωθεί εύκολα εάν συγκριθεί ο σημερινός ιταλικός ιχνηλάτης με τα σκυλιά δίωξης που απεικονίζονται στα έργα τέχνης της αρχαίας εποχής και τα οποία βρίσκονται σήμερα σε μουσεία της Ιταλίας και του Βατικανού (Επίθεση σκύλων κατά αγριόχοιρου, Διάνα κυνηγέτις - Άρτεμης κυνηγός, Θήρα αγριόχοιρου κλπ) καθώς και σε έργα μεταγενέστερης εποχής. 

Μια περιληπτική αλλά σαφής περιγραφή του ιταλικού λαγόσκυλου υπάρχει σε ένα κυνηγετικό εγχειρίδιο, αγνώστου συγγραφέως της εποχής του Βαλβασόνε και Ραϊμόντι (1500-1600), το οποίο αναφέρει. “Τα στοιχεία που διακρίνουν τον καλό ιχνηλάτη είναι: μάλλον μακρύ κεφάλι, μέτωπο πλατύ, μάτια μεγάλα και ζωηρά. Πάνω από τα μάτια και πλάγια του μετώπου υπάρχουν κίτρινες κηλίδες. Οι ωμοπλάτες του δεν πρέπει να είναι μεγάλες, ούτε στενές, η οσφύς κυρτή σε σχήμα τόξου, οι μηροί γεμάτοι, η κνήμη νευρώδης, ο ταρσός κάθετος, το ακροπόδιο μικρό και λεπτό, τα νύχια χοντρά, χωρίς ψευδοδάκτυλο, η ουρά λεπτή και κυρτωμένη σαν σάλπιγγα και τέλος το χρώμα στο άνω μέρος του κορμού είναι σκούρο και κιτρινωπό κάτω”.